اگر در این باره سخنی گفته شده از جانب برخی از اهل علم بوده است؛نه اهل معرفت. به نظر ما عنایات حضرات اهل بیت(ع)در دنیا وجود دارد،ولی فهم ما از روایت این است که مقصود آن حضرات این بوده این مجالس همچون تنوری توجه به ولایت را گرم نگه دارد و مانع فراموشی آن در طول زمان شود و مردم در نبود امامان،اولیای زنده را دریابند.همانگونه که در تاریخ بیان شده است،حضرت زهرا(س)بعد از شهادت پیامبر(ص) و حضرت زین العابدین(ع)بعد از واقعه کربلا همواره در مرئی و منظر عموم به سوگواری پرداخته و مردم را به حقانیت حضرات معصومین(ع) رهنمون می ساختند.
این در حالی است که تاریخ دارای دو جریان حق و باطل است. در یک سوی این جریان اولیا زنده الهی قرار گرفته اند و در سوی دیگر آن ائمه کفر. توجه دادن مردم به ظلم ظالمانی که همچنان زنده اند، دعوت آنان به قرار گرفتن در ذیل پرچم هدایت اولیا زنده. حضرات با ترغیب به این مجالس خواسته اند مردم از ولایت غافل نشوند و به بهانه یاد سیدالشهدا(ع)و دیگر گرامیان،ولایت از بین نرود. عالی ترین ثمره چنین محافلی همین است.امام رضا(ع) به دعبل،شاعر اهل بیت،فرمودند: ای دعبل! دوست دارم که برایم شعری بسرایی و بخوانی، چرا که این روزها(ایام عاشورا) روز اندوه و غمی است که بر«ما خاندان»رفته است.
استعمار، سلاطین یا هر گروه دیگری،مردم را از باطن مجالس -یعنی ولایت-دور کردند و تنها به ظاهر واداشتند که فقط بر حسین(ع) گریه کنند؛در حالی که ظاهر چندان اثری ندارد و حتی همین ظاهر به غلو آلوده شده است!
به هر حال اهل بیت (ع) با تشویق به این محافل قصد داشتند در زمانه ای که خود نیستند ولایت کُمّل اولیا،زنده و پابرجا باشد. ولایت چنان مهم ودارای نقش است که اگر بخواهیم هر موضعی از باورها و اعمال شیعه را بشکافیم و صّحت آن را برسی کنیم باید سراغ ولی زنده برویم.