۱۱. ذاکر به طور حتم باید دارای صفای نفس باشد و اگر چنان نباشد، چون ذکر ذوالعقل است، او را مکر می کند و بر زمین می زند، هر ذکری می تواند ماکِر هم باشد.
۱۲. در وادی ذکر مهم آن است که گوینده آن با ذکر رفیق و مأنوس شود. در مراتب بالاتر کار به جایی می رسد که ذاکر و ذکر نمی‌تواند از هم دل بکنند و عاشق و معشوق میشوند.
۱۳. پیش زمینه هایی برای ذکر لازم است: طهارت (وضو و …) استغفار، تسبیح، تحمید حق تعالی و گفتن بسم الله الرحمن الرحیم. هر ذکری بدون بسم الله عقیم و ابتر است.
۱۴. خود ذکری بسیار خطرآفرین است و فرد را دچار آسیب، گرفتاری و بیماری روانی و جسمی می کند.
۱۵. در کاربرد ذکر خوراک و تغذیه بسیار مهم است و باید با ذاکر و ذکر مورد نظر تناسب داشته باشد.