اولین روز از دومین ماه بهاری، در تقویم ایرانی به نام روز «سعدی شیرازی و نثر فارسی» نام‌گذاری شده است؛ یادکرد از بزرگانی مانند سعدی در عصر حاضر که ائمه کفر در تلاشند تا داشته‌های ملت‌های متمدن را از آنان بگیرند و غبار فراموشی را بر نام بزرگان بنشانند، امر نکویی است.

زندگی و زندگی‌نامه سعدی، بخشی از تاریخ است و بدون تحلیل نمی‌توان بدان پرداخت؛ گفته شده او در قرن هفتم می‌زیسته و دو اثر به نام‌های «گلستان» و «بوستان» را به او نسبت داده‌اند. اگر همه آنچه در گلستان و بوستان جمع شده، حاصل تراوشات ذهنی و سرفصل‌های مکتب سعدی باشد، بدون شک او یکی از فیلسوفان نام‌دار و شخصیت‌های علمی ایران است و بی‌جهت نیست که اشعار او شهرت جهانی یافته است.

او ابتدا علوم دینی را در بغداد می‌آموزد و سپس به جهان‌گردی می‌پردازد و همین امر به پختگی و تعادل شخصیتی او کمک کرده است. اشعار او سراسر برگرفته از تعالیم انبیا و مضامین قرآنی است و همین امر سبب شده، تا مجموعه بی‌نظیر اخلاقی در نظم و نثر فارسی را از خود به یادگار بگذارد.

حکیمان ایران زمین نیز، به درستی آثار او، فردوسی، حافظ و خیام را در میان مردم رواج داده‌اند؛ فردوسی روحیه سلحشوری را در میان جامعه نهادینه نموده و تربیت یافتگان این مکتب را به ایستادگی در برابر ظلم و استبداد تشویق می‌نماید؛ آثار حافظ و خیام ترنم و لطافت روح را برای کسانی که با این آثار محشورند به ارمغان آورده و آثار سعدی، دیباچه اخلاق فردی و اجتماعی است.

متاسفانه در طول سالیان، برخی تلاش کرده‌اند با ابزار اتهام، چهره خالقان آثار فاخر تمدن ایران زمین را مخدوش نموده و فسادهایی را متوجه آنان کنند؛ اما متخصصان منصف از همین آثار می‌توانند به بطلان این دعاوی رای دهند.

جامعه امروز بیش از هر زمان دیگری برای اخلاق‌مدار شدن، به آثار بزرگانی مانند سعدی نیازمند است و متولیان فرهنگی وظیفه دارند، آثار این بزرگان را در جامعه ترویج نمایند. البته کتب سعدی برای اخلاق مداری کافی نیست، ولی برای شروع عالی است. برای آغاز اخلاق‌مداری جامعه، چیزی بهتر از این تبار علمی که ترجمانی از مباحث اخلاقی کلام وحی و فرهنگ اصیل ایرانی است نمی‌توان یافت.