Қиссаи тасаввуф: Аввалин достони тасаввуф худшиносӣ номида мешавад. Албатта, баъзењо онро њамчун муќаддимаи њаракат донистаанд, на латифањо. Ин вожа ба маънии бедор шудан ва дар баҳси аҳли илм ба ақл омадан ва огоҳ шудан ба зарурати ҳаракат ба сӯи шинохти ҳақ ва ҳаракат ба сӯи асли фоҷиабор аст. Ба ин тартиб, бештари мардум, балки ҳамаи онҳое, ки ба ин роҳ дуруст ҳидоят нашудаанд, мисли пештара дар ҳолати хоби пурра ё қисман ва беҳушӣ зиндагӣ мекунанд; Зеро бештари мардум ё ба гуноҳ даст дорандОнҳо гуногунанд ё гунаҳкори хосаанд, ё дар дунё сифатҳои паст доранд, ё дасти хуб доранд, ё вобаста ба ишқи ноинсофанд, ё мубтало ба муҳаббати шадиди худ ҳастанд, ё аз ғафлатҳои дигар гирифтор мешаванд. , ва он чизе, ки зикр кардем, нодониву бехабаранд.Ва магар ин нест, ки агар инсон дар як ваќт хобу хоболуд бимонад ва њаракате дар роњи маънї ва дониш оѓоз накунад, сармояи зиндагї, имкони зиндагии дунявӣ, неруи ақлӣ ва тавоноии зеҳнӣ ва амалӣ аз байн ва осеб диданд ва намунаи пайвастаи «Лафӣ» гум шуд?! Бале, ақли солим, мантиқи инсонӣ ва эҳсоси вобастагӣ ба асл дар сурати имконпазирБа њаракате мерасанд ва ѓоиби онро ѓайбии њар чиз медонанд, ба зарурати он доварї мекунанд, нафсро ба бедории ирфонї ва огоњї мекашанд ва онро ба рафтори илмї ва њаракат ба сўи Имоми Њаќ даъват мекунанд. Қиссаи устод: Бедории ирфонӣ ё сарзаниш Ба ҷои бедории ирфонӣ, мо онро ҳамчун “интихоб” маънидод мекунем, ки дар он мафҳуми як навъ давомот ҷой дорад. Дар бедории ирфонӣ метавонад ба ҳолати хоб ва беҳушӣ баргардад, дар ҳоле ки ҷӯянда ҳар гоҳе, ки барои рафтор бедор шавад, бояд ҳушашро аз даст надиҳад; Зеро дар рафтор ҳар кас боядГузаштаи худро дафн кунед. Нуктаи дигар ин аст, ки на худи толиб бедор мешаваду огоњ мешавад, балки интихоби ў натиљаи фаъолияти гурўње аз ашё, аз ќабили мании пок, ризќи њалол ва нигоњубини ният ва устод аст, ки мо хамчун «муттахидии махсус» маънидод мекунем. Ба ибораи дигар, барои бедор кардани чустучуи ахли чамъият ва харакати тамоми чахон лозим нест.